12 grudnia 2010 r. w zimny, niedzielny wieczór, czterdziestu licealistów z klas: 1a, 1c, 2a, 2b i 3c pod opieką nauczycieli: Agnieszki Kostrzewińskiej, Iwony Wojniak i Jarosława Strześniewskiego obejrzało na scenie Nowego Teatru w Słupsku inscenizację "Dziadów" Adama Mickiewicza w reż. Stanisława Miedziewskiego.
Trudno znaleźć lepszy czas na oglądanie dramatu Mickiewicza. Między Dniem Zadusznym a Bożym Narodzeniem znaleźliśmy się w środku dramatycznej akcji, prawie tak, jak bohaterowie dramatu. Słupska inscenizacja kładzie akcent na młodości, jako sile sprawczej - to jakby ciąg dalszy "Ody do młodości". Podróż po metafizycznych doznaniach zaczynamy od II części arcydramatu. Wędrówka dusz ma całkiem realny wymiar, a obrzęd oprócz antropologicznej wiedzy na temat pogańskich korzeni naszej kultury przynosi uniwersalne prawdy na temat człowieczeństwa. Co znaczy być dobrym człowiekiem? Pytanie aktualne dla wszystkich, zawsze. IV części "Dziadów" reżyser używa tylko po to, żeby powiedzieć, że metamorfoza Gustawa

wzięła się z jego nieszczęśliwej miłości. Umiera Gustaw-kochanek, rodzi się Konrad-patriota, ale to nie znaczy, że przeszłe życie Konrada (Albert Osik) było czymś gorszym. Hymn na cześć miłości brzmi potężnie w każdym tekście Mickiewicza, w "Dziadach" najwyraźniej. Nie ma wydarzeń nieistotnych, "gorszych", wszystkie są ważne bo budują człowieka. No i wreszcie III część dramatu. Dominuje Konrad, nawet jeśli w scenie więziennej niewiele mówi, to jest postacią centralną. W nim ogniskują się marzenia i nadzieje młodości. Jest buntownikiem, korzysta z tego przywileju młodości i staje naprzeciwko świata, a nawet Boga. Jeszcze wierzy, że można świat naprawić a Polskę wyzwolić. Siła jego wiary bierze się z uczucia, prymatu czucia-miłości nad mądrością. I chciałoby się, żeby to przekonanie zostało także w nas na bardzo długo. Znakomita jest także interpretacja postaci Nowosilcowa, którego zagrał Jerzy Karnicki, znany (i uznany) aktor. Jego Nowosilcow to swoista lekcja dla sprawujących władzę.
Całość dobra i warta obejrzenia. Niezwykłym dla teatralnego widza była także obecność na przedstawieniu reżysera - Stanisława Miedziewskiego. Mogliśmy z nim porozmawiać i zrobić pamiątkowe zdjęcie (I to jakie! Na scenie, wśród scenografii!).
Jestem dumny z tych wszystkich, którzy nie wahali się poświęcić niedzielnego wieczoru dla sztuki i pojechali z nami do Słupska. Gratulacje! To bardzo ważne, bo kształtujecie w ten sposób gust teatralny i "rzeźbicie siebie". Niech wam te rzeźby zrealizują się jak najwspanialej!